Uit de mallemolen

We weten het allemaal: als er teveel druk op de ketel staat, verval je snel in oude patronen.

Voor je het weet kun je dan in een negatieve spiraal terecht komen, van zelfverwijt, frustratie, verbetenheid om het anders, beter te doen. Om daar vervolgens weer in te  ‘mislukken’.  Ondertussen gaat het ritje in de mentale mallemolen maar door. 

Deb Dana, een Amerikaanse therapeute die zich verdiept heeft in de werking van ons zenuwstelsel, heeft hier een inspirerende kijk op. Zij zegt dat ons systeem momenten van veiligheid nodig heeft om af te kunnen schakelen en uit de stressmodus te komen. 
Zij spreekt van kleine ankers, die je aan kunt brengen in je dagelijks leven, om je systeem weer te kalmeren. 
Dat vraagt om vertragen, bewust contact maken met dingen, beelden en gedachten die je een veilig gevoel geven. Welke dat zijn, is voor iedereen verschillend. Het gaat om het oproepen van goede momenten, waarin je je geborgen voelde. En het is belangrijk die dan ook echt te voelen in je lichaam. Het contact met een baby in je armen, bijvoorbeeld. De herinnering aan de aanraking van een geliefde bij wie je je thuis voelt. Of het warme zand onder je. De aanblik van een prachtige boom waaronder je je nietig voelt. 
Even opgenomen worden in iets groters dan je eigen ikje leidt je op het pad naar innerlijke rust.