de lucifer

Het eeuwige licht verlichte ons.

‘ Het eeuwige licht verlichte ons’, plachtte mijn opa altijd tegen mij en mijn boer en zus te zeggen als hij langskwam. Plechtstatige woorden, maar met zijn lieve ogen erbij klonk het als een soort van zegening.

Telkens als ik een kaars aansteek, komt deze spreuk bij me op. Al bij het afstrijken van de lucifer – het liefst die Zweedse, de Zwaluw – maakt iets in mij even contact met wat het dagelijkse ontstijgt, en daardoor heilig is. Eenvoudig heilig, want dichtbij.

Mijn rationele mind doet het af als onzin, maar mijn hart wordt er rustig van, van dat afstrijken van die lucifer en het aansteken van die kaars. Val het ontsteken van het licht.

Het brengt namelijk alles wat er speelt, terug naar het nu, naar dit moment.

En op dagen met veel heisa in de wereld, is dat precies waar mijn aandacht het beste kan zij